Sponsorluklar

Ödül Töreninde konuşan Genel Başkan Kınık, “Sağlık, bedensel ve ruhsal olarak tam bir iyilik halidir. Bir taraftan bedenimizin ihtiyacı olan gıdaları ona vermemiz gerekirken bir taraftan da ruhumuzun ihtiyacı olan sanatı ve kültürü de ona sağlamak durumundayız. Biz Kızılay olarak sanat açlığının da giderilmesi gerektiğini düşünüyoruz. Sanatın bir araç, yaratıcı bir dil olduğunu ve bu aracın da Kızılay’a yakıştığını düşünüyoruz. Dolayısıyla bu festivali tüm Kızılay ailesi olarak destekliyoruz. Organizatörleri, yönetmenleri, sanatseverleri ve bu işe gönlünü vermiş olanları tebrik ediyorum” dedi.

Afrika'da yaşayan insanların Türkiye algısı konusuna da değinen Söylemez, Arapça konuşulan ülkelerde Türkiye'nin çok iyi bilindiğini söyledi.

Türkiye'nin Afrika'da yaptığı çalışmaların çok önemli olduğunu dile getiren Söylemez, "Ama biraz daha aşağıya, Sahraltı Afrika'ya indiğimizde Türkiye algısı bazı yerlerde değişiyor. Mesela Senegal'in fakir semtlerinde Türkiye'yi çok iyi biliyorlar. Sebebi Türkiye'nin orada yaptığı yardım çalışmaları. Orada TİKA'nın, Kızılay'ın çalışmaları var, Maarif Vakfı'nın okullarla ilgili çalışmaları var. Oralarda Türkiye'yi iyi biliyorlar." diye konuştu.

Vatana Giderken Heimei-Maru

1.Dünya savaşında Osmanlı İmparatorluğu 3 kıta ve 10 cephede savaşıyordu. Sadece Rusya’da 65.000’in üzerinde Osmanlı Askeri esir durumdaydı. 1918 yılında Rusya’nın Viladivostok limanı Japonya tarafından işgal edilince esirlerin sorumluluğu Japonlara geçmiş oldu. Esir Türk Askerlerinin İstanbul'a gönderilme kararı alınınca da Japon Heimei-Maru gemisi kiralandı.

Heimei- Maru 23 Şubat 1921 tarihinde 1012 esir asker, 19 Kadın ve 17 çocuk ile Viladivostok’tan ayrıldı. (Kadınlar Türk Subayların orada evlendikleri eşleriydi.) Geminin komutanı Japon Yarbay Tsumura idi.

Yolculuğun kırkıncı günü, 3 Nisan 1921 tarihinde Heimei-Maru Akdeniz'e girdi. 5 Nisan 1921 günü ise tam Anadolu köylerini gördükleri gün önleri bir Yunan savaş gemisi tarafından kesildi. Batı Anadolu Yunan askerlerinin işgali altındaydı ve Yunanlılar Heimei- Maru gemisinde bulunan Türk esir askerlerinin kendilerine teslim edilmesini istediler. Yarbay Tsumura, aldığı emirlere dayanarak askerleri teslim etmeyi reddetti. Gemi Pire limanı çekildi.

Denizin üzerinde bekleyiş başladı. Erzak tükenmeye başladı. Hava o kadar sıcaktı ki kıyafetler güneşin etkisinden parçalanmaktaydı. Gaz kalmadığı için ranzaların olduğu bölüm zifiri karanlıktı. Japon Yarbay ve Türk Subaylar gerekli tüm kurumlara mektuplar yazarak esaretin bitmesi için çaba harcadılar.

Cemiyet-i Akvam, şöyle bir karar aldı; Hastalar, kadınlar ve çocuklar tespit edilecek ve İstanbul’a gönderilecekti. 395 kişi Olimpos adlı küçük bir Yunan vapuru ile İstanbul’a doğru yola çıktı.

Japon Yarbay Tsumura ve Japon mürettebat da kalan Türk askeri ile birlikte beklemeye devam ediyorlardı. Nihayet bir çözüm bulundu. Esir Türk askerleri İtalya’da bekleyeceklerdi. Ve Heimi-Maru gemisi 18 Ekim 1921'de Akdeniz'de küçük, kayalık bir ada olan Asinara’ya ulaştı. Askerler sekiz aya yakın bir süre kaldıkları Heimei-Maru gemisinden adaya çıktılar. Sadece Japon mürettebatıyla Heimei-Maru adadan ayrıldı.

Böylece Rusya’nın Viladivostok limanından 23 Şubat 1921'de başlayan yolculuk İstanbul yerine İtalya’nın Asinara adasında son bulmuştu. Bu adadan da Türk Askerinin İstanbul'a dönüşü ancak 25 Haziran 1922’de gerçekleşecekti.

Belgeselin ana karakteri gemideki askerlerden birinin oğlu Mustafa Dokurdur. Babasına dair belgeler aramaktadır. Silik bir fotoğraf ve bir not defterinden başka elinde hiçbir şey yoktur.

Kınık, “15 Temmuz darbe girişiminde, Türk milletinin cesur fertleri darbeye karşı direndi. Serhat kardeşimiz de bunlardan biriydi. O hem bir Kızılay gönüllüsüydü hem de milletinin onurlu bir ferdi olarak bu toprakları bize vatan kılmak için çalışan, çarpışan bir kardeşimizdi. Cenab-ı Hak'tan şehidimize rahmet diliyoruz. Bize düşen de böyle güzel faaliyetlerle onun anısını yaşatmaktır” dedi.